فلسفه «آرتتا»؛ چگونه مدافعان کناری آرسنال سلاح هجومی شدند؟

ارتباط ورزشی:ارتباط ورشی:ارتباط ورزشی:به گزارش خبرنگر مهر در فوتبال مدرن، مدافعان کناری دیگر صرفاً نقش‌های دفاعی سنتی را ایفا نمی‌کنند، بلکه به‌عنوان بازیکنانی تأثیرگذار در فاز هجومی نیز شناخته می‌شوند. میکل آرتتا، سرمربی آرسنال، در سال‌های اخیر بارها نشان داده که دیدگاه متفاوتی نسبت به این پست دارد و به‌خصوص در سمت چپ دفاعی، دست به نوآوری‌هایی زده که آن را به یکی از جذاب‌ترین نقاط تاکتیکی تیمش تبدیل کرده است.

ریکاردو کالافیوری، خرید جدید آرسنال، به‌عنوان جدیدترین نمونه از این تغییرات، نقش متفاوتی را در تیم ایفا می‌کند. او نه‌تنها وظایف دفاعی دارد، بلکه به‌عنوان یک عنصر هجومی غیرقابل پیش‌بینی، بارها در موقعیت‌های گلزنی ظاهر شده است. اما چرا آرتتا چنین رویکردی را اتخاذ کرده است و چه چیزی باعث شده که مدافعان چپ تیمش همواره در موقعیت‌های غیرمنتظره دیده شوند؟

آرسنال و فلسفه‌ای متفاوت در پست دفاع چپ

یکی از نکات برجسته در تیم آرسنال، تمایز آشکار بین دو سمت خط دفاعی است. در حالی که مدافعان راست این تیم مانند بن وایت و یورین تیمبر بیشتر وظایف دفاعی سنتی را برعهده دارند، سمت چپ زمین به محلی برای خلاقیت و تحرک بالا تبدیل شده است. از زمان حضور آرتتا در آرسنال، بازیکنانی مانند الکساندر زینچنکو، کیران تیرنی، تاکه‌هیرو تومیاسو و حالا کالافیوری نقش‌های متنوعی را در این پست تجربه کرده‌اند.

در سیستم آرتتا، مدافعان چپ معمولاً در موقعیت‌هایی حضور دارند که برای بازیکنان این پست غیرمعمول به نظر می‌رسد. برای مثال، زینچنکو بارها به خط هافبک می‌آمد تا در فرایند بازی‌سازی شرکت کند، در حالی که کالافیوری در بازی مقابل آیندهوون در لیگ قهرمانان، حتی در نقش یک مهاجم نوک ظاهر شد و موفق به گلزنی شد.

چرا آرتتا چنین تاکتیکی را در پیش گرفته است؟

یکی از دلایل کلیدی اتخاذ این رویکرد، آسیب‌دیدگی بازیکنان هجومی آرسنال در فصل جاری است. با توجه به غیبت برخی مهره‌های کلیدی، آرتتا مجبور شده است راه‌های جدیدی برای افزایش قدرت تهاجمی تیمش پیدا کند و یکی از این راه‌ها، استفاده از مدافعان کناری به‌عنوان مهره‌های هجومی است.

علاوه بر این، ساختار تاکتیکی تیم‌های رقیب نیز عاملی دیگر در اتخاذ این استراتژی است. بسیاری از تیم‌ها هنگام دفاع، به‌صورت متمرکز در میانه زمین تجمع می‌کنند و فضاهای کناری را آزاد می‌گذارند. حضور یک مدافع چپ با آزادی عمل زیاد می‌تواند این فضاها را به بهترین شکل ممکن مورد بهره‌برداری قرار دهد.

اما این رویکرد ریسک‌هایی هم دارد. همان‌طور که در بازی مقابل وستهم مشاهده شد، زمانی که کالافیوری بیش از حد از موقعیت دفاعی‌اش خارج شد، همین موضوع باعث شد که آرسنال گل بخورد. همچنین، کارت‌های زرد و قرمز متعدد برای مدافعان چپ آرسنال نشان می‌دهد که این نقش جدید، بازیکنان را در موقعیت‌های پرتنش و سخت قرار می‌دهد.

مدافعان چپ خاص در دوران آرتتا

میکل آرتتا همواره تمایل داشته تا در سمت چپ دفاعی از بازیکنانی استفاده کند که دارای ویژگی‌های خاصی هستند. از زینچنکو که به‌عنوان یک هافبک در خط دفاع بازی می‌کرد تا کالافیوری که گاهی در نقش یک مهاجم ظاهر می‌شود، این پست همواره محل آزمایش‌های تاکتیکی جالبی بوده است.

الکساندر زینچنکو: در ابتدا به‌عنوان انقلابی در سیستم بازی‌سازی آرسنال ظاهر شد، اما مشکلات دفاعی او باعث شد که در ادامه، استفاده از او محدودتر شود.

تاکه‌هیرو تومیاسو: مدافعی که حتی در برخی بازی‌ها در نقش مهاجم حضور پیدا کرده و بارها در موقعیت‌های گلزنی ظاهر شده است.

میکائیل لوئیس-سکلی: محصول آکادمی آرسنال که ابتدا به‌عنوان هافبک شناخته می‌شد، اما اکنون در دفاع چپ بازی می‌کند و در این پست نیز توانایی‌های خود را نشان داده است.

ریکاردو کالافیوری: آخرین نمونه از مدافعان چپی که در تیم آرتتا حضور دارند و به نظر می‌رسد که آزادی عمل بیشتری نسبت به مدل‌های قبلی دارد.

مقایسه با سیستم‌های دیگر

در فوتبال مدرن، استفاده از مدافعان کناری هجومی چیز جدیدی نیست. تیم‌هایی مانند منچسترسیتی و لیورپول نیز از چنین بازیکنانی بهره می‌برند. به‌عنوان مثال:

ژوائو کانسلو در منچسترسیتی: بازیکنی که مانند زینچنکو از دفاع چپ به خط هافبک می‌آمد.

یوشکو گواردیول: مدافعی که در منچسترسیتی بارها به‌عنوان یک گلزن غافلگیرکننده ظاهر شده و مشابه کالافیوری عمل می‌کند.

اندرو رابرتسون در لیورپول: بازیکنی که با نفوذهای خود، بارها در موقعیت ارسال پاس گل و حتی گلزنی قرار گرفته است.

با این حال، تفاوت آرسنال با این تیم‌ها در این است که نقش مدافعان چپ در سیستم آرتتا، غیرقابل پیش‌بینی‌تر از سایر تیم‌ها به نظر می‌رسد.

استفاده از مدافعان چپ به‌عنوان مهره‌های هجومی، یکی از تاکتیک‌های مهم آرسنال در دوران آرتتا بوده است. این رویکرد باعث شده که تیم، به‌رغم کمبود بازیکنان هجومی، همچنان توانایی خلق موقعیت‌های خطرناک را داشته باشد.

اما این استراتژی، هم ریسک دارد و هم پاداش. اگرچه بازیکنانی مانند کالافیوری و لوئیس-سکلی بارها در موقعیت‌های گلزنی ظاهر شده‌اند، اما در عین حال، چالش‌هایی مانند ضعف در پوشش دفاعی و دریافت کارت‌های زیاد نیز به همراه داشته است.

در نهایت، به نظر می‌رسد که آرتتا نه‌تنها قصد ندارد از این رویکرد دست بکشد، بلکه به دنبال گسترش آن نیز هست. با حضور بازیکنان متنوع در این پست و تغییرات تاکتیکی مداوم، انتظار می‌رود که چپ‌های آرسنال همچنان غیرقابل پیش‌بینی‌ترین نقطه تیم باشند و برای حریفان، چالشی دشوار ایجاد کنند.