گذر از سهراب

به نظر آنها سهراب باید بماند و تیم را بسازد چون در شرایطی که هیچ گزینه داخلی و شایسته‌ای به نظر نمی‎رسد فرصت دادن به امثال سهراب کاری ارزشمند است. به نظر آنها مدافع سال‎های دور تیم‌ملی ایران و استقلال می‎توانست کار بزرگی در استقلال انجام دهد. اما سهراب هم تمام شد. شاید او آماده ماجراجویی‌های جدید در جای دیگری باشد، جایی که دیگر او را موقتی نخواهند. 
     
کمی سرعت، میراث سهراب
استقلال در فصلی که گذشت بسیار کند بود و تقلای بسیاری کرد تا در برخی از مسابقات پا به پای حریف پیش برود. البته که در برخی موارد شکست خورد و قافیه را به حریف خود باخت. فرقی هم نداشت که حریف کجاست، صدر یا قعر. استقلال مقابل همه تیم‎ها کم می‎آورد و سرعت کمی داشت. سهراب اما نسبت به برخی از نقص‎های فنی آگاهی کامل داشت و سرعت بیشتری به استقلال بخشید. او در مدت زمان بسیار کوتاه مربی‎گری خود سعی کرد این نقصان را برطرف کند. استقلال کمی تندتر شد. اگر دیدار با الشرطه را دیده باشید متوجه می‎شوید ماجرا ازچه قرار است.اوتلاش خود راکرد. اما محکوم به موقت بودن شد. سهراب بختیاری‎زاده نسبت به موسیمانه یک میلیون و ۳۰۰ هزار دلاری شناخت بسیار بیشتری نسبت به بازیکنان استقلال داشت. این شناخت می‎توانست در هفته‎های آینده نتایج بسیار بهتری برای آبی‎های پایتخت به همراه داشته باشد. اما نشد. چون استقلال به مربیان میلیون دلاری و بدهی‎های کلان در فیفا عادت دارد. 
     
سهراب و ثبات شخصیت
برای کسی که چند بازی معدود روی نیمکت بوده شاید این میزان تعریف اغراق‎گونه باشد اما وقتی دیدار استقلال و الشرطه را دیدیم بیشتر به این نتیجه رسیدیم که تاثیر سهراب نسبت به موسیمانه روی بازیکنان استقلال بیشتر و بهتر بود و  کسب این نتیجه همان شناخت روی بازیکنان است. موسیمانه در استقلال تیم با شخصیتی نساخت و هویت تیم تحت هدایت او آخر سر معلوم نشد. اما سهراب بختیاری‎زاده با توجه به شناختی که از بازیکنان داشت به سرعت دست به ابتکار عمل زد و تا جایی که در توان داشت برای تزریق روحیه و انگیزه تلاش کرد. تیم با ثبات‏تری را روانه میدان کرد و سرعت عمل هم بیشتر شد. این مشکل استقلال بود. شاید کمی روحیه بیشتر، کمی ارتباط بهتر با بازیکنان و کمی دوراندیشی استقلال را از ابتدای فصل سعادتمندتر می‏کرد. اما چاره چیست که بخت استقلال را اینگونه سیاه و آشفته بافتند.

نکته منفی: تعویض‎‌های اشتباه
اما قرار نیست تفسیر عملکرد سهراب بختیاری‌زاده بر مبنای تعریف و تمجید باشد. او اشتباهاتی داشت که تعویض‎های اشتباه یکی از آنها بود. او در دیدار با الشرطه این اشتباه را مرتکب شد و آنچه که می‎خواست پیش نرفت. سهراب بختیاری‎زاده البته فرصت بسیار کمی در استقلال داشت تا نشان دهد در زمینه مربی‎گری چه چیزهایی در چنته دارد و چه سبکی می‎خواهد از خود نشان دهد. او در همین مدت کوتاه نشان داد اگر فرصت داشته باشد سبک خاص خودش را نشان می‎دهد. مربی‎گری در ایران بر اساس شانس است. افراد با سطح دانش یکسان سرنوشت‎های متفاوتی پیدا می‎کنند، یکی می‎شود امیر قلعه‌‎نویی با عمر طولانی مربی‎گری و ماندگاری در سطح اول فوتبال ایران؛ یکی هم می‎شود سهراب بختیاری‎زاده و محکوم به موقت بودن. البته برای تیمی همچون استقلال که بیمار بدحالی است شاید بهترین سرمربیان دنیا هم به درد نخورند. این تیم یک بازیابی اساسی می‎خواهد، به خصوص در رده مدیریتی، چیزی که حداقل تا امروز همانند یک تخریب گر برای استقلال و قدمتش عمل کرده است.