پایِ لنگ در ورزش پایه/نبود تجهیزات استاندارد درد همیشگی ژیمناستیک

به گزارش خبرنگار مهر، ژیمناستیک ورزش پرطرفدار جهان و پر مدال المپیک به رغم سرمایه‌گذاری کشورها، در ایران به دلیل مشکلات مالی مهجور مانده و سال‌هاست با نبود وسایل یا غیراستاندارد بودن آن‌ها دست و پنجه نرم می‌کند. این رشته که از آن به عنوان «ورزش پایه» نام می‌برند در انعطاف بدنی ورزشکاران خیلی تأثیرگذار است و می‌تواند پله‌ای برای حرفه‌ای شدن ورزشکاران دیگر رشته‌ها محسوب شود اما سال‌هاست ژیمناستیک با مشکل اصلی استاندارد نبود تجهیزات روبه‌رو است.

اوج شکوفایی ژیمناستیک ایران از سال ۹۷ است که ژیمناست‌های ایران موفقیت‌های زیادی در رقابت‌های برون مرزی کسب کردند اما فرسودگی امکانات در سالن‌های تمرین معضل همیشگی آن‌ها بود، البته مشکلات ژیمناستیک تنها به کمبود تجهیزات و غیراستاندارد بودن وسایل ختم نشد و در چند سال اخیر مشکلات مدیریتی باعث شد که وضعیت این فدراسیون روز به روز آشفته‌تر شود. به طوری که در همین یک سال اخیر که فدراسیون وضعیت نابه‌سامانی داشت یک نسل از ژیمناست‌های ایران که می‌توانستند آینده این رشته ورزشی را تأمین کنند به خاطر دعوای مدیران بر صندلی ریاست از بین رفتند و کمتر کسی به این موضوع توجه کرد.

با وجود همه این مشکلات و سختی‌ها ژیمناستیک ایران خوش درخشید و اولین مدال تاریخی بازی‌های آسیایی هانگژو و اولین حضور در المپیک پاریس را بعد از ۶۰ سال به دست آمد. مهدی الفتی تنها ورزشکار ایرانی بود که بعد از ۶۰ سال و در شرایطی که فدراسیون تا چند وقت قبل آن با مشکلات مدیریتی روبه‌رو بود توانست سهمیه المپیک پاریس را از آن خود کند و نشان دهد اگر مدیران ورزشی دست از دعوای مدیریتی خود بردارند این رشته حرف‌ها برای گفتن دارد.

آخرین باری که ایران در این رشته نماینده‌ای در المپیک داشته به سال ۱۹۶۴و حضور جمیله سروری، ژیمناست ۱۴ ساله در المپیک توکیو برمی‌گردد که البته آن زمان المپیک سهمیه‌ای نبود و حالا در المپیک پاریس الفتی این طلسم را شکست و یک نماینده از ژیمناستیک ایران بدون سهمیه وایلدکارت وارد المپیک شد.

حالا ژیمناستیک ایران که دوران پساالمپیک را تجربه می‌کند؛ همچنان با مشکل همیشگی عدم تجهیزات مناسب و استاندارد روبه رو است؛ این رشته ورزشی نشان داد در سایه یک برنامه‌ریزی منجسم و مدیریت پایدار بود می‌تواند شگفتی‌ساز شود اما جدال با تجهیزات غیراستاندارد موضوعی نیست که بتوان راحت از کنار آن گذشت.

از آخرین باری که تجهیزات ورزشی ژیمناستیک به ایران آمده سال‌هاست می‌گذرد و شاید گفتن این جمله بیش از همه تلخ باشد که ژیمناست ایران در شرایطی به مهم‌ترین آوردگاه ورزشی دنیا رسید که ورزشکار آن با تجهیزات غیراستاندارد تمرین می‌کرد!

رئیس فدراسیون ژیمناستیک پس از المپیک پاریس بارها به موضوع تجهیزات استاندارد در ژیمناستیک ایران و مساعدت مسئولان ورزش ایران اشاره کرد و در این باره گفته است: «بحث فقط پول و اعتبارات نیست که آن را هم در اختیار نداریم، اما بحث این است که ما باید چگونه این وسایل را بخریم و تهیه کنیم؟! متأسفانه تحریم‌ها دست ما را در خیلی از بخش‌ها بسته است.

بخش‌هایی هم که تحریم نیست قوانین دست و پای ما را می‌بندد. به عنوان مثال اگر ما می‌خواهیم خریدی انجام دهیم باید لوازم استاندارد خارجی تهیه کنم، اما در کشور تولیدکننده داخلی داریم و من باید در سامانه مخصوصی درخواست بدهم و یک تولیدکننده ایرانی اعلام آمادگی کند و برای ما این دستگاه را بسازد، اما آیا این دستگاه همان وسیله‌ای است که قهرمانان ما روی آن باید مسابقه بدهند؟!»

حالا این روزها نگاه‌ها به سمت وزارت ورزش و جوانان است؛ دنیامالی چند ماهی است مسند وزارت ورزش را در اختیار گرفته و اهالی ورزش انتظار دارند تا او بیشتر از گذشته به فکر ورزش‌های پایه همچون ژیمناستیک باشد؛ درد ژیمناستیک درد امروز و دیروز نیست و نیاز است در سایه حمایت و توجه از سوی مسئولان این مشکلات به حداقل برسد، در حال حاضر حتی یک پیست استاندارد در حد مسابقات بین المللی که ملی‌پوشان بتوانند در آن تمرینات خود را پیگیری کنند، موجود نیست و این بیشتر از همیشه ژیمناستیک ایران را با مشکلات زیاد روبه‌رو می‌کند.

کمتر از دو سال دیگر بازی‌های آسیایی ناگویا برگزار می‌شود و مسئولان ورزش اگر همچنان دل به مدال آوری ژیمناستیک ایران بستند باید برای امکانات و شرایط این رشته فکری کنند؛ قطعاً نمی‌توان از ورزشکارانی که از حداقل‌ها محروم هستند انتظار نتیجه حداکثری داشت.