یک نفر فوتبال را نجات دهد

هیچ‌کس نمی‌داند تا دو ماه آینده چه خواهد شد و چه کسی با چه وعده‌ای بر صندلی ریاست فدراسیون فوتبال ایران خواهد نشست و چه اتفاق‌هایی در راه است، اما از همین ابتدای راه یعنی یازدهم دی ۱۴۰۳ که ثبت‌نام از نامزدهای فدراسیون فوتبال شروع شد تا پایان روز رای‌گیری می‌توان در کشاکش دعواها و وعده‌ها به وضوح دید چه کسانی خود را موجه و مقبول جلوه خواهند داد و چه کسانی دیگران را غیر موجه تلقی می‌کنند. فوتبالی که به مدیران فوتبالی نیاز دارد، به دست «همان همیشگی‌»‌هایی می‌افتد که دیگران را پرونده‌دار می‌خوانند، با صنعت فوتبال بیگانه‌اند و با دلخوشی مردم بیگانه‌تر!

همه نامزدهای فدراسیون
برنامه کما فی السابق است. فارسی‌اش می‌شود همچنان مثل گذشته یا چرخش در روی همان پاشنه! فدراسیون فوتبال ایران تبدیل به یک دورهمی شده است.همه دوستان و آشنایان هر چهار سال یکبار دور هم جمع می‌شوند، نواب رئیس خود را انتخاب می‌کنند، وعده پیشرفت فوتبال می‌دهند وادعا می‌کنند که برای خدمت آمده‌اند و ریاست برایشان اهمیتی ندارد. رقبایشان را به پرونده‌دار بودن، مجرم بودن و غیرموجه بودن متهم می‌کنند و در نهایت یکی از همان‌ها به محض نشستن روی صندلی ریاست فدراسیون فوتبال، همه چیز را فراموش می‌کند. اسامی مثل همیشه ‌است. مهدی تاج، علی کفاشیان، شهاب عزیزی‌خادم، امیرعابدینی، حیدر بهاروند و… .صحبت وشایعاتی ازحضوررضادرویش مدیرعامل پرسپولیس،رسول‌خطیبی وحتی علیرضا دبیررئیس فدراسیون‌کشتی بوده و هست. نوشته‌اند برخی چهره‌های ورزشی به علیرضادبیر پیشنهاد داده‌اند به دلیل اوضاع بد فوتبال و نبود مدیران فوتبالی،پا به عرصه فوتبال هم بگذارد شاید همه چیز متحول شود! در نهایت فرم و شکل دوباره تغییر می‌کند اما محتوا و تفکرات غالب خیر.

چه کسی می‌آید؟
مهدی تاج، رئیس فعلی فدراسیون فوتبال و خالق پرونده بزرگ ویلموتس که دو دوره به عنوان رئیس فدراسیون فعالیت داشت، اولین‌ بار سال ۹۵ رئیس فدراسیون شد و سال ۹۸ بعد از شکل‌گیری پرونده ویلموتس به دلیلی که خودش آن را عارضه قلبی ‌نامید، استعفا کرد و سال۱۴۰۱دوباره به صندلی ریاست برگشت و تاکنون به کارش ادامه داده است. در حال حاضر مهم‌ترین مسأله‌ پیرامون مهدی تاج بحث «تایید صلاحیت» اوست. شهاب عزیزی‌خادم اما عمر ریاستش کوتاه بود و به یک‌سال نرسید. او اسفند ۱۳۹۹ به عنوان رئیس فدراسیون فوتبال انتخاب ودربهمن۱۴۰۰ توسط اعضای هیات رئیسه از سمت خود عزل شد و پرونده‌اش از همان روز تاکنون باز مانده است. حبس و زندان شهره موسوی، نایب رئیس بانوان فدراسیون او و حضور خوبان عالم در کنار عزیزی‌خادم فقط بخشی از حواشی او در زمان ریاستش بود! او روز ثبت‌نام نیز پاسخگوی خبرنگاران نبود و فقط اعلام کرد محرومیتی برای حضور در انتخابات ندارد! 
علی کفاشیان نامزد دیگر تصدی فدراسیون است؛ مردی که به خنده‌هایش معروف است و از سال ۸۶ تا ۹۵ رئیس فدراسیون فوتبال بود و امتحان خود را پس داده است.اسامی دیگری هم هست. امیر عابدینی، میرشاد ماجدی، حبیب کاشانی و چندین و چند اسم و نام دیگر که شایعات حضورشان هست و با هیچ کدام‌شان بیگانه نیستیم! 

بیچاره فوتبال!
امیر عابدینی روبه‌روی دوربین درباره از بین رفتن صداقت در فوتبال صحبت می‌کند. رقبای انتخاباتی در مصاحبه‌هایی پرتعداد و اظهارنظر‌های عجیب هریک دیگری را متهم به داشتن پرونده‌ای می‌کنند که رقیب نمی‌تواند در انتخابات شرکت کند و فاقد صلاحیت 
لازم است. 
سؤال اما این است که آیا فوتبال رنگ آرامش را خواهد دید؟ تا به حال و با حضور این آقایان چقدر در لیگ، بازی‌های آسیایی و بین‌المللی پیشرفت داشتیم؟به لحاظ امکانات نرم‌افزاری و سخت‌افزاری چطور؟‌ 
چرا فوتبال ایران بین چند اسم همیشه ثابت تقسیم می‌شود و مجموعه‌ای محدود از نام‌های تکراری، از سازمان لیگ به ریاست، از ریاست به هیات رئیسه، نایب رئیسی، دبیرکلی و… تغییر پُست می‌دهند؟ 
بابیکار ننشستن نامزدها شاید نظارت دقیق دیگرارگان‌ها برای رسیدن به یک نتیجه‌گیری منطقی وقانونی کمی نجات‌بخش باشد.بحث «نجات فوتبال» است.مطالبه همه مردم و اهالی فوتبال که با وجود این کاندیداها رد و نشانی از تغییر برای رسیدن به افقی روشن نمی‌بینند.